Nobuaki Katayama nie był żółtodziobem... To były kierowca wyścigowy, który wcześniej pracował nad projektem tylnonapędowej corolli AE85/86, a potem działał w zespole zajmującym się samochodami startującymi w wyścigach Le Mans.
Lexus IS pierwszej generacji trafił na rynek japoński w 1998 roku jako toyota altezza (do połowy 2005 roku wszystkie lexusy oferowano na tamtejszym rynku pod marką macierzystego koncernu firmy). Sprzedaż samochodu oznaczonego jako IS 200 — wyposażonego w sześciocylindrowy, rzędowy silnik benzynowy — rozpoczęto w Europie w 1999 roku.

IS został dobrze przyjęty przez klientów, nie brakowało również pochlebnych opinii dziennikarzy. Niedługo po premierze miałem okazję oglądać go na jednej z olsztyńskich ulic i prawdę mówiąc — ujął mnie. Czuć w nim sportowy polot wspomnianego projektanta. Chwalono jego własności jezdne i osiągi, określając kompaktowego lexusa jako „samochód kierowcy“. Doświadczenie Katayamy zrobiło swoje. Dwulitrowy silnik o mocy 155 KM rozpędzał auto do setki w 9,3 sekund i zapewniał prędkość maksymalną rzędu 216 km/h.

Napęd przekazywany był na tylną oś za pośrednictwem 4- lub 5-biegowej przekładni automatycznej lub manualnej o pięciu lub sześciu przełożeniach. IS był jedynym modelem Lexusa wyposażanym w skrzynie mechaniczne, a sześć biegów było wówczas ewenementem w samochodach kompaktowych. Dwa lata później ofertę wzbogacono o wersję IS 300 z 215-konną, trzylitrową, rzędową szóstką. Doszedł również wariant kombi, nazwany SportCross.

W marcu 2005 na genewskim salonie samochodowym zaprezentowano drugą generację lexusa IS. Auto było dłuższe i szersze od poprzednika, a w jego konstrukcji zastosowano elementy aluminiowe. Prawdziwa rewolucja dokonała się pod maską — w wersjach IS 250 oraz IS 350 rzędowe szóstki zastąpiono silnikami V6 o pojemnościach odpowiednio 2,5 i 3,5 litra, współpracujące z sześciobiegową przekładnią automatyczną. Zgodnie z panującym trendem, europejskim kierowcom zaoferowano jedyny w ofercie Lexusa model z silnikiem wysokoprężnym — IS 220d z czterocylindrową jednostką z avensisa oraz manualną skrzynią biegów.

Rok później podczas salonu NAIAS w Detroit przedstawiono lexusa IS F. Auto będące fabryczną modyfikacją wersji podstawowej, wyposażono w pięciolitrowy, wolnossący silnik V8 o mocy 477 KM. Zapewniał on przyspieszenie do setki w 4,6 sekundy oraz prędkość maksymalną na poziomie 270 km/h. Mógłby więcej, ale została ona elektroniczmie ograniczona.

W 2008 roku przyszedł czas na face-lifting karoserii, ulepszono zawieszenie i układ kierowniczy. Na paryskim salonie samochodowym miała miejsce premiera lexusa IS 250 C. Czyli dwudrzwiowego coupe-kabrioletu ze składanym dachem, inspirowanego koncepcyjnym modelem LF-C z roku 2004. Auto było również dostępne w mocniejszych wersjach IS 300 C oraz IS 350 C.
Przy okazji drugiego liftingu w 2010 roku wersję IS 220d zastąpiono oszczędniejszym, lecz mniej dynamicznym wariantem IS 200d. Jednocześnie ofertę wzbogacono o będący efektem fabrycznego tuningu samochód IS F Sport. Modele IS 250 oraz IS 350 były dostępne również z napędem wszystkich kół — AWD.

Trzecia generacja Lexusa IS, w której wykorzystano pomysły z koncepcyjnych modeli LF-LC i LFCC, zadebiutowała w roku 2013. Oprócz modeli IS 250, IS 250 AWD oraz IS 350 klientom zaoferowano napędzaną hybrydową jednostką o mocy 223 KM odmianę Lexus IS 300h. W 2015 roku samochód IS 250 zastąpiono wersją IS 200t, która została wyposażona w turbodoładowany, dwulitrowy silnik czterocylindrowy o zmiennym cyklu pracy, rozwijający moc 245 KM.
Na tegorocznej motowystawie w Pekinie przedstawiono lexusa IS model 2017 o odświeżonej stylistyce — to zapewne ostatni lifting przed wprowadzeniem kolejnej, czwartej generacji.